قدمت صنعت حلواسازی در ایران، به دوره صفویه و زمان سلطنت شاه عباس صفوی برمیگردد. در زمان سلطنت شاه عباس صفوی، که همزمان با وزارت شیخ بهایی بود، در فصل زمستان، جنگی به وقوع میپیوندد و شاه به وزیر مشاور خود دستور میدهد که غذایی برای سربازان تهیه کند که دارای سه ویژگی باشد؛ نخست اینکه جابهجایی آن آسان باشد، دوم اینکه دارای مواد مغذی برای بدن باشد و سوم اینکه استفاده از آن با میزان نانی که سربازان با خود دارند، انرژی لازم را فراهم نماید. شیخ بهایی، ضمن مشورت با شخصی به نام جابر عصار، متخصص کنجد و شاه شیرین کار، متخصص شیره انگور، فراوردهای را تهیه میکند که 50 درصد آن، از دانه کنجد آسیاب شده (ارده) و 50 درصد دیگر آن را شیره کشمش، انگور و خرما تشکیل میداده است. فراورده به دست آمده، به وسیله سپاهیان آن زمان مورد استفاده و در نهایت باب میل آنها قرار گرفت؛ به همین ترتیب حلوا ارده به مرور شناخته شد و مصرف آن در میان اقشار مختلف جامعه، رواج پیدا کرد.